Spoiler: de banenafspraak discrimineert en moet van tafel. Vanaf nu beoordelen we sollicitanten uitsluitend op hun talent, hun vakkennis en hun inspirerende persoonlijkheid. En de aanpassingen die soms nodig zijn om werken fysiek mogelijk te maken? Die krijgen ze er gewoon bij. Zonder morren en zonder wetgeving. En de overheid? Die investeert in één simpel loket waar je als chronisch zieke alle support krijgt die je nodig hebt: thuis en op de werkvloer. Wij voorspellen unicorns, slagroomtaarten en het begin van de hemel op aarde.

De aanleiding: Of we een column willen schrijven over inclusie op de arbeidsmarkt? Tuurlijk! Stichting Emma at Work is in 2006 opgericht om jongeren met een chronische ziekte of fysieke beperking te helpen bij het vinden van hun plek op de arbeidsmarkt. Nu, in 2022, is het ons nog niet gelukt om onszelf overbodig te maken: het realiseren van een inclusieve werkvloer is dus nog steeds urgent en relevant. En daarmee een column meer dan waard.

Onze ambitie is een maatschappij waarin iedereen de kans krijgt om mee te doen op de werkvloer. Want meedoen is de bodem onder een gelukkig leven: Zinvol bijdragen, je talent ontwikkelen en voldoende inkomen hebben om ook sociaal aan te kunnen haken, zijn essentiële ingrediënten om je waardevol te voelen. Om je mens te voelen. We bestaan in relatie tot de ander.

En stel je dan voor dat je jong en talentvol aan de start van je loopbaan staat, maar met je diploma’s en ambities niet aan de bak komt omdat je lijf dealt met een chronische ziekte. Onze jongeren staan te springen om een werkgever die ruimte maakt voor hun talent én hun beperking. En dat valt nog niet mee.

Om maar met de deur in huis te vallen: Hoe maak jij in jouw organisatie plek voor jong talent dat een beetje aanpassingsvermogen vraagt? Durf je standaard functieprofielen los te laten? Wil je investeren in praktische aanpassingen in je kantoor? Of laten we het aanpassen weer over aan de jongeren zelf? Daar zijn ze, dankzij hun beperking, inmiddels specialist in tenslotte.

Gelukkig is er een overheid die reguleert: lang leve de Banenafspraak! Hiermee wordt de werkgever gestimuleerd om ook mensen met een beperking aan te nemen. Om aanspraak op deze afspraak te maken hoef je alleen maar je plek te claimen in het doelgroepregister. En daar wringt nogal de schoen. De goedbedoelde wetgeving rondom de Banenafspraak is ingewikkeld en incompleet: veel chronisch zieken lijken nu niet ziek genoeg. Alleen met engelengeduld én hulp van een professional lukt het soms om alsnog een plek in dit register te bemachtigen. Sinds de invoering van de Banenafspraak ervaren onze jongeren dubbele concurrentie: van de gezonde mainstream én van alle jongeren die wel in het doelgroepregister staan.

De Banenafspraak discrimineert en moet, in de huidige vorm, van tafel. Niet morgen, maar nu. En dan kiezen we er samen voor om mensen uitsluitend aan te nemen op talent en karakter. En de aanpassingen die soms nodig zijn? Die krijgen ze er gewoon bij. Want werken doen we samen!

Marlies van Hilten is directeur van Emma at Work. Emma at Work traint en coacht jongeren. Dit gebeurt gratis en er wordt samengewerkt met grote werkgevers.

Hoe beschikbaar is de arbeidsmarkt? Zijn er genoeg passende kandidaten voor de open vacatures? Zijn genoeg werkgevers bereid om kansen te bieden aan groepen, die eerder aan de kant bleven staan? En welke rol speelt bij de krapte? Dat zijn de vragen van de Maand van de 1000 Voorbeelden. In deze serie columns en interviews vragen we arbeidsmarktexperts om antwoorden.

#1000voorbeelden

  • Volg alle ontwikkelingen van de Maand van de 1000 Voorbeelden in het liveblog
  • Zie onze agenda met een overzicht van alle evenementen tijdens de Maand van de 1000 Voorbeelden.
  • Meer informatie en hulpmiddelen zijn te vinden in de Toolkit
  • Luister naar de #1000voorbeelden podcast