Vraag van de week: Zouden werkgevers, die deel willen nemen aan de NOW-regelingen, niet aan de voorwaarde moeten voldoen dat ze over een jaar mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt in dienst moeten nemen?

Het stimuleren van veranderingen op de arbeidsmarkt is een veelomvattend proces. Het klinkt weliswaar verleidelijk om inclusieve eisen te koppelen aan ondersteuningsregelingen als de NOW. Toch is dat ons inziens niet verstandig.

De achterliggende vraag van de Banenafspraak is namelijk: hoe stimuleren we dat zoveel mogelijk mensen met een arbeidsbeperking een baan krijgen? Een vereiste daarvoor is een gezonde economie. Is er niet voldoende werkgelegenheid in veel sectoren van de economie, dan heeft automatisch ook de Banenafspraak daaronder te leiden. Ondernemers hebben een beroep gedaan op de NOW-regelingen om hun bedrijven in moeilijke tijden overeind te houden. Dan is het niet gepast om daar regelingen aan te koppelen over een eventueel toekomstig personeelsbeleid.

Belangrijker nog is de ervaring van de afgelopen jaren. Verreweg de meeste banen die zijn gerealiseerd voor mensen uit de doelgroep, kwamen op het conto van intrinsiek gemotiveerde werkgevers. Niet de dreiging van een quotum of een boete, maar het zich langzaam uitbreidende besef dat inclusie de moeite waard is, zowel bedrijfseconomisch als maatschappelijk, maakt dat de arbeidsmarkt steeds inclusiever wordt.

Juist nu, juist in tijden dat veel werkgevers het moeilijk hebben, moeten we op deze positieve en inclusieve weg doorgaan om er samen voor te zorgen dat zoveel mogelijk werkgevers kansen blijven bieden aan mensen met een arbeidsbeperking.