De Onderwijsspecialisten maakten videoportretten die het verhaal vertellen van (oud) leerlingen uit het voortgezet speciaal onderwijs (vso) – in hun zoektocht naar een plek op de arbeidsmarkt. Wij presenteren deze video’s en ondervroegen de geportretteerden over hun recente ervaringen.
Vandaag: Rob Lohuis
“Het was mijn jongensdroom en nu is het mijn droombaan,” dat zegt Rob Lohuis. Hij is treinbestuurder bij Arriva. En terwijl Nederland piepend en krakend tot stilstand kwam door het coronavirus, sprong hij in voor afwezige collega’s om de treinen te laten rijden en de mensen naar hun werk te brengen.
“We rijden nu wat minder omdat de dienstregeling is aangepast. Maar ik ben niet minder uren gaan draaien omdat collega’s ziek zijn of preventief thuisblijven. Een belangrijk verschil is wel dat we alle treinen nu solo rijden, dus met één trein. Daarnaast is er in de voorste coupé een stukje afgezet zodat we niet tussen de reizigers door hoeven te lopen. Voor en na mijn dienst maak ik de cabine helemaal schoon. Dat hoeft op zich niet, maar geeft me wel een prettig gevoel. Verder houden we ons in de kantine aan de afstanden. Ik ben niet bang. Waarom? Ik vind mijn werk leuk en zeker in deze periode is het ook nog eens belangrijk werk. De mensen moeten naar hun werk kunnen en wij zorgen ervoor dat dat gewoon kan.
Inmiddels heb ik bij Arriva een vast contract voor 36 uur in de week gekregen. Wat niet vanzelfsprekend was is dat het mij zou lukken om ooit treinmachinist te worden. Veel mensen hadden nooit verwacht dat het me zou lukken en het was ook heel moeilijk om de mogelijkheid überhaupt te krijgen. Maar de kans kwam en ik heb hem gepakt. Voor je een trein mag besturen, wordt je medisch en psychisch getest. Bovendien moet je een opleiding volgen. Dat was een intensief traject van vier maanden met theorie, wetskennis en praktijk. Voor iemand als ik, die altijd moeite heeft gehad met leren en dyslectisch is, was dat best een opgave. Met behulp van mijn moeder, die alle leerboeken heeft ingesproken, en door er gewoon vol voor te gaan, ben ik in één keer geslaagd voor mijn examen!
Ik kan eigenlijk alles wat mijn collega’s ook kunnen. Het enige verschil is dat ik de fysiek zware rangeerdiensten maar een keer per week aan kan. Daar houden ze bij de planning gelukkig rekening mee. Ook met een beperking kun je een normaal beroep uitoefenen. Dat wil ik elke dag weer opnieuw bewijzen. Voor mezelf en ook maar ook voor anderen met een beperking die nog geen werk hebben. Veel werkgevers doen het al wel, maar ik hoop dat er steeds meer komen die niet alleen kijken of een sollicitant wel helemaal past bij de officiële eisen van een functie, maar naar de kwaliteiten die iemand bezit en de motivatie die iemand heeft. Die twee dingen zijn bepalend, niet een diploma of een beperking.”
