De stad in met een zooitje rolstoelgebruikers. Een bezienswaardigheid maar ook zeker een missie.
Waar ik na een wedstrijd/training van het Paralympisch basketbalteam het veld af loop, kruipen oud-teamgenoten in hun ‘gewone’ ADL-rolstoel. De armen kunnen amper pauzeren en die van mij hangen er verzuurd bij. Na de lunch mogen we de stad in, “laat je weten als je weer terug bent” aldus de bondscoach.
Even shoppen, winkel in winkel uit. Ik loop voorop en zonder er bij na te denken laat ik achter mij de deur weer dicht vallen. ASOCIAAL! Had ik de deur maar even open gehouden dan konden alle rollers er zo door, maar nee.
Ik vergeet soms dat die gasten in een rolstoel zitten.
Hoe langer je er over nadenkt, hoe minder asociaal het wordt. Hadden meer mensen dat maar.
Ik ken deze mannen niet anders dan dat ze in een rolstoel zitten. Soms vergeet je dat ‘gewoon’. Ik ken ze als sporter, grappenmaker, krachtpatser en harde werker. Die rolstoel, die handicap, die vergeet ik soms. Het lijkt mij geweldig als bijvoorbeeld alle werkgevers even ‘vergeten’ dat hun werknemer gehandicapt is, hoe gaaf zou dat zijn!
Een gehandicapte sollicitant wordt in deze keiharde samenleving toch minder vaak aangenomen. Vergeet nou eens die handicap! Wellicht is dit de beste werknemer ooit!
Vergeet de rolstoelen, gehoorapparaten, blindengeleide-hulphonden, en alle andere hulpmiddelen. Kijk eens naar de persoon die er mee dealt, die doorzetter, die waaghals, die niet-opgever! Deze persoon moet jij hebben, dit is de persoon die jouw bedrijf beter gaat laten lopen (of is dat een verkeerde woordspeling?)
Na de Paralympische Spelen in RIO 2016 ben ik gestopt als rolstoelbasketballer. Nu rij ik met een vrachtwagen vol rolstoelen het land door en verzorg ik rolstoelbasketbalclinics voor iedereen die durft!
Fotograaf: Sjaak Leene
Paul Toes
Voormalig Paralympisch rolstoelbasketballer
Geeft clinics rolstoelbasketbal
