Ik heb altijd veel gewerkt en lekker meegedraaid in het sociale leven. Een ongeluk met mijn vrachtwagen gooide zo’n twintig jaar geleden roet in het eten. Ineens sta je aan de zijlijn en moet je je hand ophouden.
Na zo’n ongeval, en nog wat andere tegenslagen, merk je hoeveel moeite alles kost. Zo kan ik mijn arm niet goed gebruiken en ik kan niet lang staand werk doen. Wat mij ook frustreerde was dat er allerlei budgetten waren voor mijn re-integratie, maar die zijn aan van alles besteed, behalve aan mijn omscholing.
Trots
Gelukkig vond ik toevallig een baan. Daar heb ik mezelf uit de WAO gewerkt. Trots dat ik was! Maar ook dom van me: bij de werkgever ging het geldkraantje dicht en bovendien kwam er een politieke omslag. Mijn werk bij de technische dienst van een instelling voor jeugdige vluchtelingen stopte.
Krantenartikel
Nu zit ik alweer zo’n vijf jaar thuis, voor 100 procent afgekeurd. Atea, UWV en zo kunnen niet veel voor me doen. Maar ik geef niet op. Laatst nog heb ik zo’n veertig sollicitaties de deur uit gedaan. En toen las ik het artikel over het personeelstekort in de logistieke sector. VNO-NCW Brabant Zeeland liet in de krant weten dat iedereen die wil werken morgen aan het werk kan zijn. Ik mailde mijn verhaal en tot mijn grote verrassing werd ik gebeld vanuit het Ambassadeursnetwerk Participeren Loont. Het duurde even, maar ik ben weer aan het werk met behoud van mijn vangnet.
Droombaan
Ik heb het naar m’n zin, hoor, maar mijn hart ligt bij de weg. Mijn droombaan zou een rondje Benelux zijn, lichte pakketjes rondbrengen op een paar adressen per dag. Dat kan ik lichamelijk aan. Maar ja, vind eens een werkgever die dit kan bieden. Ik pas niet in een hokje. En zo zijn er meer mensen die net onder de radar zitten. Maar stel nou dat UWV een databank met mogelijkheden op zou zetten. Kijken naar wat de mensen wél kunnen en wat ze leuk vinden. Ik denk dat het dan zou moeten lukken.
Willem Huygens
