En dus …
verschenen er deze week weer twee rapporten. Eentje van het Sociaal Cultureel Planbureau (een evaluatie van de Participatiewet) en adviesbureau Panteia onderzocht de banenafspraak.

Ik ben de tel allang kwijtgeraakt. Ik heb honderden pagina’s rapporten en tientallen pagina’s reactiebrieven mét bijlagen allemaal doorgeworsteld. Ik ben alle initiatieven die het gemakkelijker of beter zouden kunnen maken al tig keer tegen gekomen. Dat geld had beter besteed kunnen worden, bijvoorbeeld om de banenafspraak breder bekend te maken.

De conclusies
Dat betekent overigens niet dat ik het oneens zou zijn met conclusies van dit nieuwe SCP-rapport. Het punt is: we weten het allemaal al. Zowel uit eerdere rapporten van het planbureau zelf, maar ook uit talloze andere rapporten en eerst en vooral, uit empirische waarneming.

De verhalen van bedrijven die niet weten waar ze aan toe zijn, omdat het in elke gemeente weer anders georganiseerd is, zijn bekend. Dat geldt ook voor de ervaringen van mensen met een arbeidsbeperking, die in de ene stad wel en in de andere niet geholpen worden. We wisten dat werken nog vaak niet loont, dat het bestand niet inzichtelijk en niet op orde is. Je kon aan zien komen dat het fout zou gaan als je met minder geld de verantwoordelijkheid legt bij onvoorbereide gemeenten. De deuren van de SW zijn te hermetisch gesloten.

Na het kritische SCP-rapport over de Participatiewet volgde Panteia met een positievere publicatie over de banenafspraak. Leuk om te lezen dat een van onze gezamenlijke initiatieven – de inclusieversnellers – in de reactie van staatssecretaris Van Ark genoemd wordt: bedrijven helpen andere bedrijven om inclusiever te worden, zo kan het ook!

Wat zou Tamara van Ark nu verder moeten doen?
In elk geval afmaken waar ze mee gestart is. Dat betekent haar Brede offensief laten slagen en ervoor zorgen dat de gemeenten kaders krijgen, maak loonkostensubsidie en jobcoaching eenduidiger, breng de bestanden op orde biedt doelgroepen in elke gemeente rechtsgelijkheid.

En breder, samen met minister Koolmees, zorgen dat de armoedeval niet hindert om toe te treden tot de arbeidsmarkt. Last but not least moet de oorspronkelijke bedoeling van de Participatiewet verwezenlijkt worden: alle doelgroepen met dezelfde vorm ondersteunen. Daarbij kan de ondersteuning variëren per individu – al naar gelang de afstand tot de arbeidsmarkt – maar wel precies dezelfde methoden (loonkostensubsidie, ondersteuning, jobcoaching e.d.) voor statushouders, mensen met een arbeidsbeperking, mensen die langdurig in de bijstand zitten of nuggers. En dat dan in het hele land.


Aart van der Gaag, een leven lang werkzaam (publiek en privaat) op de arbeidsmarkt. Boegbeeld VNO/MKB/LTO, inzet 100.000 arbeidsbeperkten, inspirator overheid voor de 25.000 banen.