Restaurant Zwart: “Ik laat me niet beperken door mijn beperking”

Die woorden van Johanny zijn meer dan waar. Johanny is blind, maar leeft het leven alsof ze ziend is. Ze rent marathons, runt haar huishouden en ze werkt als gastvrouw in Restaurant Zwart in Breda. Zij en haar collega’s zijn voor eigenaar Marijn van Dijke een groot voorbeeld: “Het is zo ongelooflijk hoe stevig ze in hun schoenen staan.”

Het idee

Marijn heeft al een paar horecabedrijven in Breda die goed draaien. In 2016, tijdens een reis door Vietnam bezocht hij een restaurant voor blinde mensen. Dat raakte hem. Eenmaal terug in Nederland vatte hij het plan op Restaurant Zwart op te richten. Hij werkte het idee uit, zocht en vond blinde medewerkers. “Dankzij hen staat dit restaurant nu als een huis. Maar als ze morgen besluiten niet meer te komen, kan ik de tent sluiten. We hebben elkaar nodig.”

Zitvlees

Dat Marijn deze medewerkers heeft gevonden is een klein wonder. “De horeca kampt met een personeelstekort. En deze mensen hebben een uitkering omdat ze volledig zijn afgekeurd en ze hoeven dus niet te werken. Maar je zult geen zitvlees hebben, en graag willen werken.” Marijn heeft nu zeven mensen als gastheer of gastdame in dienst. “Helaas heeft meer uren werken geen zin. Sterker: het werkt zelfs tegen. Ze worden gekort op hun uitkering waardoor ze vrijwel niets verdienen.”

Manco

Aan dit manco in de wet stoort Marijn zich. “Het is te gek voor woorden dat je wordt gestraft omdat je werkt.” Hij heeft er last van, want Zwart zou best vaker open kunnen zijn als de mensen meer uren kunnen maken. Daarom pleit hij voor een andere regeling en is hij al twee jaar bezig om met het UWV tot een afspraak te komen. En ja, langzaamaan lijkt er beweging in te komen.

Zwart

Dineren in het donker is een aparte belevenis. Marijn vertelt: “Dat de reacties op ons restaurant zo lovend zijn, hebben we te danken aan onze gastheren- en dames. We hebben ze hun gang laten gaan bij het inrichten van het restaurant, ze begeleiden iedereen in polonaise naar tafels en ze serveren drankjes en het eten op geheugen en gevoel.” Iedere dag weer staat hij te kijken hoe vindingrijk ze zijn in de wereld waarin je soms ogen te kort komt. Nee, ze laten zich zeker niet beperken door hun beperking. “En ik ook niet. Ik blijf knokken voor betere regeling.”