“Juist nu moet je er staan als jobcoach”

Jobcoaches spelen een belangrijke rol in de begeleiding van mensen met een arbeidsbeperking. Ze helpen medewerkers en hun werkgevers bij de zoektocht naar een duurzame plaatsing. De vele, plotselinge veranderingen en de onzekere situatie maken de rol van jobcoaches in deze coronaperiode misschien nog wel belangrijker dan normaal.

Linda Bosma is jobcoach bij Stam BV. Ze is gespecialiseerd in de begeleiding van mensen met een stoornis in het autistische spectrum. Ze vertelt over jobcoaching in tijden van corona: “Voor mensen met autisme is dit echt een aardverschuiving.”

Middenweg

“Als jobcoach zoek je de middenweg tussen werkgever en werknemer. Je moet beide goed kennen en begrijpen vanuit welke motieven of belangen ze handelen. Je doet je werk goed als je zowel naast de werkgever als de medewerker staat. Maar dat is lang niet altijd makkelijk. Je hebt te maken met verschillende soorten werkgevers – sommige hebben meer tijd en ruimte voor begeleiding dan andere bijvoorbeeld – en de mensen die we naar en op werk begeleiden zijn natuurlijk ook steeds verschillend. Het algemene doel van jobcoaching is jezelf op termijn overbodig maken en de werkgever voorbereiden op zijn begeleidende rol.

Alternatieven zoeken

Vanuit zijn aard is jobcoaching daarom altijd maatwerk. En dat geldt zeker in deze coronaperiode. Normaal gesproken gaan we regelmatig langs op de werkvloer en ontmoeten we medewerkers en werkgevers voor één-op-één gesprekken. Dat kan nu niet. Dus vangen we dat anders op, meestal via (beeld)bellen of whatsapp. Dat is voor nu prima oplossing, maar voor de langer termijn niet wenselijk, want je mist dat directe contact en het gevoel van ‘echt even samen zitten’. De mensen die wij begeleiden gaan daar gelukkig heel goed mee om. Ze weten dat het nu even niet kan.

Er staan

Op zo’n moment moet je er als jobcoach staan. Dat betekent heel intensief overleggen en geruststellen op basis van argumenten. Dat kan dan alleen per telefoon en app en dat is misschien niet ideaal, maar het lukt wel. Maar geruststellen was slechts de eerste stap. Zo’n aardverschuiving betekent ook dat mensen hun werk misschien niet meer kunnen doen zoals voorheen.

Basistaken

Bij de meeste medewerkers hebben we daarom met hun werkgevers afgesproken dat ze terug gaan naar de basistaken. Het is beter voor een groot deel van de doelgroep om werkzaamheden te doen die ze goed kennen en waar ze zich zeker over voelen. Dat betekent dat persoonlijke ontwikkeling of een uitbreiding van het takenpakket even wat minder in de focus komen te staan. Dat komt dan wel weer als het allemaal wat rustiger wordt. Daar is wel medewerking van de werkgever voor nodig. De werkprocessen en de werkdruk moeten het toelaten. Tot nu toe lukt dat eigenlijk vrijwel overal.

Samen doen

Als ik naar mijn eigen caseload kijk, ik begeleid momenteel circa 35 mensen, is één proefplaatsing niet verlengd. Die wordt later wel herstart, daar hebben we goede afspraken over gemaakt met de werkgever. Een persoon zit thuis omdat de situatie te stressig was. De overigen met een arbeidscontract werken gewoon door. Een deel van deze mensen zitten in arbeidstoeleidingstrajecten. En ook dat zit niet stil. Via digitale cursussen, bijvoorbeeld over het maken of aanpassen van cv’s of rond beroepenoriëntatie etc, bereiden ze zich voor op hun toekomst.

In bepaalde sectoren, denk aan het groen, de techniek en de houtbewerking, gaan de plaatsingen ook nog gewoon door. Ik proef wel dat corona ervoor zorgt dat iedereen zich beseft: we moeten het samen doen en elkaar niet loslaten. Dat gevoel heerst heel sterk bij de mensen die ik spreek. Op een aparte manier is dat eigenlijk wel een heel mooi gevoel.”