Deze week verscheen de routekaart ‘Beren op de weg naar Participatie”. De routekaart is gemaakt door Zestor, het arbeids- en opleidingsfonds voor hogescholen. Projectleider Erna Luijendijk vertelt: “Je merkt dat alle organisaties min of meer dezelfde beren tegenkomen. Het goede nieuws is dat ze geen onoverkomelijke hobbels vormen.”

Iedereen die eraan werkt om een organisatie inclusiever te maken, weet dat er af en toe beren op de weg komen: de top wil niet mee. Of: bij een kennisinclusieve organisatie als de onze zijn er nu eenmaal geen banen voor de doelgroep. Of: we kunnen geen kandidaten vinden. Erna Luijendijk en haar collega’s verzamelden deze ‘beren op de weg’ en beschreven een routekaart met mogelijke oplossingen om HR-medewerkers van hogescholen te ondersteunen bij het oppakken van de beren.

“Al voor de banenafspraak er was, werkten hogescholen aan diversiteit en inclusie”, vertelt Luijendijk. De afgelopen zeven jaar heeft Zestor een schat aan informatie voor de projectleiders en HR-medewerkers verzamelt over wet- en regelgeving. Ook is er een inspiratieboekje met best practices en een volledig doorgewerkte businesscase, een e-learning over de begeleiding van kandidaten ontwikkelt. Luijendijk: “Maar we hebben ook talloze bijeenkomsten en uitwisselingssessies over actuele thema’s als jobcarving georganiseerd. We merkten dat we de vindbaarheid van alle beschikbare informatie wilden vergroten. En zo kwamen we op het idee voor de routekaart.”

De routekaart van Zestor beschrijft niet alleen de de mogelijke beren op de weg, maar draagt ook de mogelijke oplossingen aan. Want daar is Luijendijk van overtuigd: de beren op de weg vormen geen onoplosbare problemen. “Wij hebben de beren op de weg in vijf hoofdcategorieën onderverdeeld: draagvlak, banen, werving, begeleidingen borgen. Alles waar een projectleider op de ene school tegenaan loopt, is ergens in Nederland op een andere hogeschool al opgelost. Daarom geloof ik echt dat we van elkaar kunnen leren. Inclusie is geen kwestie van steeds opnieuw het wiel uitvinden.”

Erna Luijendijk

De zogeheten ‘honingpotjes’ op de routekaart bieden oplossing. Is er geen draagvlak in de top? Laat de (financiële) meerwaarde zien. Hoezo geen geschikt werk? Maak gebruik van jobcarving. Je kunt geen kandidaten vinden? Denk eens aan samenwerking met gespecialiseerde detacheringsbureaus. Luijendijk: “De oplossingen zijn er, dat laten hogescholen ook al zien.

We zijn namelijk echt goed op weg om de doelstellingen te halen. Dat vind ik ook belangrijk, want als hogeschool moet je toch echt een afspiegeling van de maatschappij willen zijn. Het leuke is ook dat je bij de hogescholen zoveel verschillende soorten banen ziet ontstaan. Van heel direct in het primaire proces tot functies met een meerwaarde als schoolpleinwachters en ontvangstmedewerkers, die zorgen voor een goede sfeer.”

Hoewel Luijendijk dus tevreden is over de voortgang van de Banenafspraak, zowel bij hogescholen als in het algemeen, bevat de focus op getallen volgens haar wel een gevaar. “Ik zie de banenafspraak als middel, niet als doel. Het hogere doel is een inclusievere arbeidsmarkt en een inclusievere maatschappij. Dat moeten we niet uit het oog verliezen.”