Drie jaar geleden leek mijn leven stil te staan. Na een lange periode van uitstralende zenuwpijn in mijn been en allerlei pijnbehandelingen in het ziekenhuis, niet wetende wat er aan de hand zou zijn, kreeg ik na een spoedoperatie in een ander ziekenhuis de diagnose ‘partiële dwarslaesie.’ Nadat mijn huisarts mij met de goede diagnose naar de acute opvang had gestuurd, werd ik gewoon weer naar huis gestuurd. Tien dagen later volgde een operatie. Te laat! Dat besefte ik me maar al te goed.

Ik heb nog heel lang gedacht weer te kunnen lopen, maar de waarheid is hard en tot op de dag van vandaag heb ik een haat-liefde verhouding met mijn rolstoel, en ben ik volledig afhankelijk van dat ding op wielen.

Veel ontnomen
Help! Dat was de eerste gedachte. Hoe nu verder? Ik heb een bedrijf, een prachtige kapsalon waar ik met heel mijn ziel en zaligheid alles voor heb gegeven. Geen arbeidsongeschiktheidsverzekering, dus geen uitkering. Dit kan en mag me niet ook nog ontnomen worden. Want zo voelt het, er is me al zoveel ontnomen door die ‘medische misser’ die maar niet erkend wordt door het ziekenhuis.

Drie jaar van vechten gaan voorbij. Vechten om het een plekje te geven, en leren om te gaan met mijn handicap. Vechten voor mijn zaak, want ik moest en zou weer terugkeren op de werkvloer. Vechten tegen het ziekenhuis voor erkenning, wat zeker nog jaren gaat duren. En vechten tegen instanties voor voorzieningen. Dat laatste is ook mijn drijfveer geweest voor deelname aan het programma ‘Mis(s) verkiezing.’

Ik tel weer mee
Aanpassingen in huis zoals een traplift, gehandicaptendouche, toilet, speciaal medisch bed, maar ook voorzieningen en aanpassingen in mijn zaak. Als zelfstandig ondernemer kom je niet in aanmerking voor werkplekaanpassingen bij het UWV. Ik ging zelf op zoek naar een fabrikant die voor mij een stoel kon ontwikkelen, zodat ik helemaal rondom de klant kon draaien en omhoog en omlaag kon. Deze stoel heb ik inmiddels en na tweeënhalf jaar trainen kan ik het nu volhouden om één behandeling aaneengesloten uit te voeren, en dan een paar klanten per dag. Ik kan zeker niet meer zoveel klanten op een dag behandelen als vroeger, maar ik tel weer mee en mijn rol in de zaak is nu ook anders dan voorheen, meer als gastvrouw. Ik denk in mogelijkheden, en niet in onmogelijkheden.

Geef ons een kans
Wat ik wil meegeven aan alle werkgevers die iemand in dienst hebben met een arbeidsbeperking, of in dienst willen nemen, is dit: wij zijn vechters! en kunnen zoveel meer, want wij moeten al zoveel meer doorstaan om ons staande te houden in de maatschappij. Geef ons een kans, en je zal merken dat je er zoveel voor terug krijgt.

In mijn missie als Miss en ambassadrice van de Lucille Werner Foundation is mijn doel ‘Minder regels, MEER voorzieningen’. Ik wil in elke gemeente gelijkheid van verstrekking voor basisvoorzieningen. Minder bureaucratie, zodat er snelle doelgerichte acties uitgevoerd gaan worden zoals directe noodvoorzieningen. En waar ik me hard voor ga maken is dat elke gemeente iemand in dienst neemt onder de vlag van de WMO met een arbeidsbeperking, diegene kan als geen ander weten waar de knelpunten zitten en waar er acuut gehandeld moet worden.

Mirande Bakker
Eigenaar Art of Hair, won in mei dit jaar de Mis(s)Verkiezing.