Anderhalf jaar geleden kreeg ik de diagnose Multiple Sclerose met een handicap als gevolg. Met enkele tranen van situaties die veranderd waren, was er al snel het besef dat ik naar de mogelijkheden moest zoeken die er wel waren. Werk, wonen, sporten en het sociale leven waren nu veranderd door een verkleinde mobiliteit en een verhoogde vermoeidheid. Waar lagen dan wel de mogelijkheden?
Ik heb een nieuwe baan weten te vinden. Ik heb het geluk dat ik parttime kan werken en er veel met mij wordt meegedacht. Door mijn hersenen te gebruiken en weer meedoen in de samenleving is het besef van ‘er weer toe doen’ hersteld. Interessant wordt het door de vele nieuwe mensen die ik ontmoet. Angst en onwetendheid wegnemen is belangrijk. Verder is de benadering van het gebouw en toilet belangrijk. Ik kan werken. Mijn handicap heeft niet voor een verandering gezorgd.
Ik heb ook een nieuwe woning gevonden. Dingen die in het verleden er niet toe deden, zijn nu wel belangrijk. Een vereiste is dat nu alles gelijkvloers moet zijn, er een lift in het gebouw aanwezig is en winkels en openbaar vervoer in de buurt moeten zijn. In het verleden was dit allemaal veel minder belangrijk. Nu wil ik het voor de deur hebben voor de dagen dat het minder zal gaan.
Vroeger sportte ik ook veel. Voornamelijk hockey en wintersporten. Ik dacht dat dit helemaal zou ophouden met mijn nieuwe situatie. Gelukkig is dit niet het geval, maar ik moet er wel meer moeite voor doen. De wintersport blijft mogelijk door plaats te nemen in o.a. een zitski. Het kost moeite om dit te leren, maar levert vooral veel blijdschap op. Ik kan de skipiste nog af en kan er veel plezier aan beleven met mijn sociale kring.
Want de sociale kring is belangrijk. Angst om in een sociaal isolement te komen was er wel degelijk. Gelukkig heb ik een fijne sociale kring en werd dit niet toegelaten. Er wordt door hen naar mogelijkheden gezocht die voor mij passen. Zo kan ik toch met veel aspecten meedoen. Als er iets gebeurt waar ik niet aan mee kan doen, blijft er iemand bij mij waardoor ik nooit alleen ben. Zo zeiden zij “Jij hebt ook niet voor deze situatie gekozen. Het komt niet tussen onze vriendschap in te staan.”
Het kost wat moeite, maar over het algemeen accepteer ik mijn nieuwe situatie. Doordat het niet verandert, moet ik er het beste van zien te maken. Mogelijkheden liggen er. Je moet ze zien te vinden en grijpen waar dat mogelijk is. Mijn handicap bepaalt namelijk niet wie ik ben!
Marnix van Dijk
Socialmediamanager Lucille Werner Foundation
