Het blijft maar onderzoeken regenen rond de banenafspraak en het einde is nog niet in zicht. Ik tel ze niet meer. Gisteren zag ik alweer een concept van een nieuwe totaalevaluatie langskomen. Nieuwe onderzoeken, nieuw beleid, nieuwe evaluaties, gevolgd door nieuw beleid en nieuwe onderzoeken. Wanneer wordt die cirkel eens doorbroken? Wat zou ik graag zien dat het geld voor al die onderzoeken geïnvesteerd wordt in actie.

Deze week verraste het Sociaal Cultureel Planbureau ons met een onderzoek naar de inclusiviteit van de arbeidsmarkt. Het SCP ondervroeg een panel aan werkgevers over hun inclusieve ambities en gaf het bijbehorende nieuwsbericht de suggestieve titel ‘Inclusieve arbeidsmarkt geen hoge prioriteit voor werkgevers, ondanks economische groei’ mee.

In het rapport mochten we lezen dat overheidsorganisaties en onderwijs het veel beter deden dan het bedrijfsleven. Althans, dat deze instellingen relatief vaak een personeelsbeleid hebben dat prioriteit geeft aan mensen met een arbeidsbeperking. Maar daarmee geeft het rapport antwoord op een vraag die niet wordt gesteld. Want wat is de waarde van zulk beleid als overheden tegelijkertijd achterblijven bij het bedrijfsleven overheid als het gaat om het aannemen van mensen uit de doelgroep?

Het echte verhaal over inclusiviteit op de arbeidsmarkt is te zien aan de cijfers die elk jaar uitgebreid geanalyseerd worden. Het UWV publiceert per kwartaal een overzicht met banen voor mensen met een arbeidsbeperking. Vergelijk die cijfers maar eens met de antwoorden die organisaties gaven over het inclusieve gehalte van hun personeelsbeleid. Om de arbeidsmarkt inclusiever te maken, hebben we geen personeelsbeleid met helder gedefinieerde inclusieve speerpunten nodig, maar actie.

Als ik mag, daarom één advies: stop met al die onderzoeken. Of nee vooruit: doe er nog eentje, een laatste. Doe mij een lol en onderzoek nou nog één keer alle voorgaande onderzoeken. Ik kan al bijna niet wachten op die conclusies. Zullen we wedden dat de constatering dat we ‘inclusie gewoon moeten gaan doen’ de belangrijkste uitkomst is?

Aart van der Gaag, een leven lang werkzaam (publiek en privaat) op de arbeidsmarkt. Boegbeeld VNO/MKB/LTO, inzet 100.000 arbeidsbeperkten, inspirator overheid voor de 25.000 banen.