Ik heb een productie bedrijf in Industriële Labels. Een niche markt. Alles wat met heavy duty, identificatie en 3D labels heeft te maken produceren wij in Heemskerk. Ik hoor u denken…wat zijn 3D labels…? Wij maken hele sterke labels van 150 tot 1200 micron dik. En van klein tot groot. En vooral niet zelfklevend want daar hebben wij geen verstand van. Onze labels vinden hun weg in de tuinbouw, de industrie, staal- en betonbouw, food en vrije tijd. Vrijwel allemaal bedoeld om een product of een persoon te identificeren.
Daar beperken wij ons toe.
Ons bedrijf bestaat al sinds 1894 en toen ik het in 2007 mocht (!) kopen, bevonden zich onder het personeelsbestand ook mensen die een knoop in hun buik kregen van deze overdracht. Moeten we weer naar school? Want ze hadden wel door dat er het een en ander ingehaald moest worden. Achter die vraag school een wereld van onzekerheid. VanDerEng was een naar binnen gerichte organisatie die enkel verkocht wat ze zelf op (gedateerde) apparatuur konden maken. En waar ‘boven’ bepaalde wat ‘beneden’ moest maken. Door deze feodale en paternalistische benadering werd bescherming en veiligheid geboden. De keerzijde was echter een totaal gebrek aan eigen initiatief en zelfstandigheid.
Vanaf 2007 hebben we deze cultuur stap voor stap veranderd. Nee, we hebben de mensen niet naar school gestuurd, we hebben de school naar de mensen gehaald. We hebben de medewerkers geleerd dat leren leuk kan zijn door leerstof te presenteren als spel. Bewust gemaakt hoeveel ambachtelijke kennis zij hadden. Laten zien dat de baas ook kind kan zijn en dat er soms wel hiërarchische lijnen nodig zijn maar het management er vooral is om de juiste voorwaarden te scheppen. Mijn collega MT-leden en ik hebben geleerd dat juist diversiteit kleur geeft. Dat beperkingen ook juist inzichten geven waar je normaal gesproken niet aan denkt. Zo bleek dat juist doordat wij veel repeterende werkzaamheden hebben, operators met een te hoog opleidingsniveau meer fouten maakten.
Vanuit deze inzichten krijg de term beperking een totaal andere lading.
Inmiddels zijn we ruim twee keer zo groot als in 2007 en werken er structureel mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt in ons team. Niet gemakkelijk. Bij regelmaat frustrerend. Maar bovenal louterend. En financieel kunnen we niet bewijzen dat het ons geld kost. Integendeel.
Wel vereist het creatief denkwerk en discipline. Denkwerk om de juiste werkzaamheden in een profiel wat past bij de persoon te bedenken. Discipline om deze’ collega’s ook echt te beperken (heb je het weer..) tot deze taken. Het adagium van alle managementgoeroes om vooral in mogelijkheden te denken schiet hierbij tekort…het is juist het creatief omgaan met beperkingen die de kracht van het verschil bloot legt. Ik wens iedereen de voldoening toe om mensen te laten groeien binnen de beperkingen die er zijn. En let op: die zijn er echt altijd. Lukt dat niet meteen, kom dan eens bij ons een kijkje nemen!
Ernst de Haas
VanDerEng BV
