De afgelopen tijd is er weer veel discussie over de waarde van werk. Wat is de waarde van een nieuwe medewerker: telt hij wel of telt hij niet? Wat is de waarde van het werk dat verricht wordt en de beloning die daar tegenover staat: loonkostensubsidie of loondispensatie? De echte waarde van werk is echter veel groter. Het is niet te vangen in een getal of te compenseren in de vorm van een subsidie of uitkering. Je doet mee en je doet ertoe!
Ik heb zelf gewerkt als jobcoach en nam van een collega de coaching over van een jongeman met een verstandelijke beperking. Hij werkte bij de lokale supermarkt. Hij woonde nog thuis en om een goed beeld te krijgen van de coachingsvragen, sprak ik ook met zijn moeder. Zij gaf mij een haarscherp beeld van de waarde van werk.
Ze vertelde het levensverhaal van haar zoon. Na zijn geboorte gaven de artsen hen weinig hoop. Het ging na verloop van tijd gelukkig beter, maar hij bleek een verstandelijk beperking te hebben. Op de school voor zeer moeilijk lerende kinderen werd een toekomst geschetst binnen dagbesteding. Haar zoon zou nooit in staat zijn zelfstandig op de arbeidsmarkt te functioneren en altijd afhankelijk blijven van zijn ouders.
En zie hem nu. Hij heeft een vast contract bij de lokale supermarkt waar iedereen hem kent en tevreden over hem is. Aan het eind van iedere maand neemt hij zijn ouders mee uit eten. Het hoogtepunt is het moment dat hij gaat afrekenen: met zijn eigen pinpas betaalt hij van zijn zelf verdiende geld. Het gevoel van trots bij zowel de jongen als bij zijn ouders, dat is de waarde van werk.
Uiteraard moeten we het ook hebben over de telling en over dispensatie of subsidie, maar we moeten vooral zorgen dat we zoveel mogelijk werkgevers de gelegenheid geven om ook zo’n enorm verschil te maken in het leven van iemand met een beperking.
Want iedereen verdient het om mee te doen.
Cristel Poortenaar is directeur van Calder Werkt, een organisatie die mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt werft, selecteert en begeleidt naar een betaalde baan.
