Het deksel van mijn geëmailleerde braadpan is gevallen. De oranje splinters vlogen alle kanten op. Door de ogen en langs de diagnoselat van een welwillende hulpverlener heeft mijn pan nu waarschijnlijk een beperking. Maar mijn pan en ik hebben daar niet zo veel last van. Mijn pan doet gewoon nog steeds wat er van haar gevraagd wordt. Gewoon lekker bakken & braden.

Ondanks haar beschadigingen. Dat maakt mijn pan niets minder, misschien wel meer. Want ik hou van deukjes, krasjes en barstjes. Leonard Cohen volgens mij ook. Hij zong daarover ‘There is a crack in everything, that’s how the light gets in’. Leonard en ik houden van het imperfecte en kunnen ons geluk niet op.

Onvolmaaktheid is namelijk overal. Sterker nog, in tegenstelling tot wat ze ons willen doen geloven, is imperfectie de standaard. Dat geldt in het bijzonder voor onze soort. Wij mensen kunnen sommige dingen heel goed en sommige dingen heel erg niet goed. En dat verschilt van mens tot mens.

Zelf leggen we trouwens graag de nadruk op het eerste, niet op de dingen die we niet zo goed kunnen…behalve bij mensen met een beperking. Om te beginnen met die term. Waarom benadrukken we altijd het negatieve aspect bij deze mensen? Dat doen we bij anderen ook niet.

We noemen de beroepsbevolking van de Zuidas toch ook geen ‘mensen met een mogelijk verminderd moreel kompas’ of callcentermedewerkers ‘onnatuurlijk vriendelijke mensen met een lousy timing en een hoge irritatiegraad’. Laten we stoppen met de term ‘beperking’ en gewoon praten over mensen. Net als bij ieder ander.

Daarnaast worden wij mensen alleen gehinderd door een beperking als we dingen moeten doen die we niet kunnen. Vanwege mijn ogen zou ik nooit beroepsvlieger kunnen worden maar dat betekent niet dat ik een arbeidsbeperking heb.

Ik heb alleen een beperking voor dat specifieke beroep. Gelukkig blijft er nog genoeg te kiezen over. Nederland alleen al kent meer dan 2.000 verschillende beroepen. Daar zit voor iedereen toch wel wat tussen zou je denken. Sterker nog, er zijn sectoren waar ze zitten te springen om gemotiveerd personeel, ook op basisfuncties. Denk bijvoorbeeld aan de zorgsector. En daar is in geen enkele vacaturetekst ‘perfectie’ opgenomen als vereiste. Ik zie kansen.

Trouwens, de meeste gietijzeren pannen die ik zie hebben beschadigingen, let er maar eens op. Maar ik hou daarvan, het geeft karakter en ik durf zelfs te stellen, meer smaak…

Patrick Hallink is hobbykok, directeur van Edunova en landelijke projectleider van Ingeschakeld.